Ostatnie godziny drugiego dnia listopada niosą ze sobą przemyślenia, na temat pożegnań i odejścia bliskich mi osób, ukochanej babci, dziadka, którego znałam jedynie z opowiadań, prababci która słabnącym każdego dnia głosem opowiadała o swojej młodości, kolegi z piaskownicy, który w wieku siedmiu lat przegrał nierówną walkę z białaczką. Największą nostalgię budzą jednak groby tych najmniejszych dzieci, które zdecydowanie za wcześnie odeszły z tego świata. Do tego wszystkiego jakby na ironię, znicze palą się dając niesamowity blask, zwłaszcza w nocy, być może to znak od zmarłych, w podzięce za pamięć o nich i poświęcenie swojego "ziemskiego czasu" w tym szczególnym dniu.
Jest to także dzień zatrzymania się na chwilę i zastanowienie się nad swoim własnym życiem. Czy aby na pewno jestem dobrym człowiekiem? Czy szanuję samego siebie ? Czy nie tracę czasu na nic nie znaczące kłótnie i spory z najbliższymi ? Czy moi bliscy zmarli naprawdę czuwają nade mną
i widzą co się ze mną dzieje?
Na niektóre z tych pytań możemy odpowiedzieć sami, na pozostałe odpowiedzi uzyskamy, gdy przyjdzie odpowiednia pora.
Ile razem dróg przebytych?
Ile ścieżek przedeptanych?
Ile deszczów, ile śniegów
wiszących nad latarniami?
Ile listów, ile rozstań,
ciężkich godzin w miastach wielu?
I znów upór, żeby powstać
i znów iść i dojść do celu.
Ile w trudzie nieustannym
wspólnych zmartwień, wspólnych dążeń?
Ile chlebów rozkrajanych?
Pocałunków? Schodów? Książek?
Oczy twe jak piękne świece,
a w sercu źródło promienia,
więc ja chciałbym twoje serce
ocalić od zapomnienia.
U twych ramion płaszcz powisa
krzykliwy, z leśnego ptactwa,
długi przez cały korytarz,
przez podwórze, aż gdzie gwiazda Wenus
A tyś lot i górność chmur
blask wody i kamienia.
Chciałbym oczu twoich chmurność
ocalić od zapomnienia.
(M.Grechuta "Ocalić od zapomnienia")
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz